صدرالدين : (عربي) 1- پيشواي دين (اسلام)؛ 2- لقبي است كه به بعضي از علماي اسلام داده‌اند؛ 3- (اَعلام) 1) صدرالدین محمّد شیرازی: (ملاصدرا)، صَدرا. 2- ؛ 2) صدرالدین قونیوی: [قرن 7 هجری] صوفی مسلمان، ناپسری و شاگرد ابن عربی، معلم مولوی که در قونیه خانقاه و مدرسه داشت. نوشته‌هایش به عربی از مرجع‌هاي اصلی مطالعه‌ي تصوّف است، از جمله: مِفتاحُ الغِیب و فُکوک.

صدرالله : (عربي) 1- (به مجاز) كسي كه برتري و مهتري او از سوي خداست؛ 2- (به تعبير عرفاني) داراي باطن و روح خدايي.

صِديق : (عربي) 1- (در تصوف) بنده‌ي خاص خداوند؛ 2- (در قديم) بسيار راستگو و درستكار؛ 3- (در عرفان) صديق كسي را مي‌گويند كه در گفتار و كردار و دانش‌ها و احوال و روش و نيات و خوي و اخلاق خود راست باشد و راستي و درستي او در مجاورين او تأثير كند؛ 4- (اَعلام) لقب ابوبكر صديق اولين خليفه، بعد از رحلت پیامبر اسلام(ص).

صفدر: (عربي ـ فارسي)1- صف‌شكن؛ 2- (به مجاز) شجاع و دلير؛ 3- (اَعلام) از القاب حضرت علي(ع).

صَفي : (عربي) 1- (در قديم) خالص و يگانه (دوست)؛ 2- برگزيده؛ صاف، پاك، روشن؛ 3- (به مجاز) صفي‌الله؛ 4- (اَعلام) صَفی، فخرالدین علی: [قرن 8 و9 هجری] شاعر، نویسنده و واعظ ایرانی، پسر ملاحسین کاشفی سبزواری، مؤلف لَطایفُ الطّوایف، رَشَحات عین اَلحَیات، در شرح حال بزرگان سلسله‌ي نقشبندی، منظومه‌ي محمود و ایاز و بدایع الوقایع، در شرح سرگذشت خودش و برخی رویدادهای آن زمان، همه به فارسی.

صَفي‌الدين: (عربي) 1- خالص و پاك در دين، برگزيده‌ي دين؛ 2- (اَعلام) 1) صفی‌الدین اردبیلی: (= شیخ صفی)، شیخ اسحاق [650-735 قمری] صوفی و عارف ایرانی، که نفوذ و احترام زیادی کسب کرد و فرزندانش به تدریج قدرت سیاسی به دست آوردند و سلسله‌ي شاهان صفوی را بنیاد نهادند؛ 2) صفی‌الدین اُرموی، عبدالمؤمن ابن یوسف: [قرن 7 هجری] موسیقیدان و خوشنویس ایرانی که در دربار عباسی و سپس نزد خاندان جوینی خدمت می کرد. پس از برافتادن خاندان جوینی دچار فلاکت شد، به خاطر بدهکاری به زندان افتاد و در زندان درگذشت. مؤلف کتاب الادوار و رسالة الشَرفیه، در موسیقی. مبتکر نوعی نت موسیقی و مخترع دو نوع ساز تاره؛ 3) صفی‌الدین حلّی: (= ابن السرایا) [677-750 قمری] شاعر و موسیقیدان ایرانی ساکن عراق، که به عربی شعر می گفت. نویسنده کتاب فائده فی تَوَلّدُالاغنام، در موسیقی.

صَفي‌الله: (عربي) 1- (در قديم) برگزيده‌ي خداوند؛ 2- (اَعلام) لقب حضرت آدم(ع).

صلاح : (عربي) 1- شايسته و مناسب بودن امري با در نظر گرفتن پيامدهاي آن، مصلحت؛ درست كاري، نيكوكاري؛ 2- (در قديم) سودمند بودن، فايده داشتن.

صَمصام : (عربي) (در قديم) شمشير تيز و محكم.

صَميم : (عربي) 1- (در قديم) صميمي؛ 2- اوج و نهايت شدت يا ترقي چيزي؛ 3- (در نجوم) ويژگي ستاره‌اي كه فاصله‌اش تا خورشيد شانزده دقيقه يا كمتر باشد.